Azargan 

azar - Azargan

جَشن آذَرگان


(
 مُناسب برایِ فارسی آموزانِ سَطح C1)

در ایرانِ باستان هر کُدام از روزهای ماه در تَقویم نامِ مَخصوص داشته‌اند. از طرفی هر کدام از دَوازده ماهِ سال نیز مانندِ امروز نامی داشته‌اند. در هر ماه، روزی را که اسم ماه با اسم روز یکی می‌شد، جَشن می‌گرفتند. به این جَشن‌ها، جَشن‌های دَوازدَه‌گانه گُفته می‌شود. جشن آذَرگان یکی از جَشن‌های دوازده‌گانه‌ی باستانی ایران است که در روزِ نُهم از ماه آذَر برگزار می‌شود. این روز در تقویم کهن، «روزِ آذَر» نام دارد و اَهمیتِ ویژه‌ای در فَرهنگِ ایرانی و آیینِ زَرتُشتی دارد.

نام این جَشن به «آذَر» که در زَبانِ پَهلوی (زبان فارسی میانه) به مَعنای آتَش است اِشاره دارد و این جَشن به اِحترام ایزدِ آذَر یا آتَش، یکی از نیروهای مُقدس در باورهای ایرانیانِ باستان، بَرگزار می‌شَده است. البته هنوز هم در بَرخی از شَهرهای ایران این جَشن بَرگزار می‌شَود. با فارسیموند هَمراه باشید تا با جَشنِ آذَرگان و مَعنی آن آشنا شَویم.

Âzargân Celebration

(Farsi Level: C1)

In ancient Iran, each day of the month had its unique name, just as each of the twelve months of the year did. When the name of a day aligned with the name of a month, it was a reason for celebration, leading to what is known as the Twelve Festivals. One of these significant celebrations is Âzargân, which occurs on the ninth day of Âzar. This day, Âzar Day in the old calendar holds value in Iranian culture and Zoroastrian tradition.

The name of this festival refers to Âzar, meaning fire in the Pahlavi language (Middle Persian), and the celebration honors the deity of Âzar, or fire, which was considered a sacred force in ancient Iranian beliefs. Even today, this festival is still celebrated in some cities in Iran. Join FarsiMonde to explore the Âzargân Festival and its meaning.

جشن آذَرگان: تَقَدُّسِ آتَش در فَرهنگِ ایرانی

آتَش در فرهنگ کُهنِ ایران نَمادِ پاکی، راستی و عشق است؛ چراکه آتش تنها ماده‌ای است که به درون خود آلودگی راه نمی‌دهد. آتش خودش می‌سوزد و به دیگران گرما  و نور می‌دهد. به همین دلیل است که در استعاره‌های زبان فارسی عشق اغلب به آتش تشبیه شده است.

در این روز، ایرانیانِ قدیم با روشن‌کردن آتَش، گِردهمایی و خواندن دُعاهایی برای سِپاسگزاری و طَلبِ بَرکت، این جَشن را برگزار می‌کردند. این رَسم به مَنظورِ پاسداشت اِنرژی و گرمای زِندگی بوده و نمادی از پیوند انسان با طبیعت است.

Âzargân Festival: The Sanctity of Fire in Iranian Culture

In ancient Iranian culture, fire symbolizes purity, truth, and love. It is distinct among the elements, as it does not accept any impurity. While it consumes itself, it also provides warmth and light to those around it. As a result, in Persian metaphors, love is often compared to fire.
On this particular day, ancient Iranians would gather to celebrate by lighting fires, sharing moments, and reciting prayers to express gratitude and seek blessings. This tradition honored the energy and warmth of life, highlighting the deep bond between humanity and nature.

ایزَدِ آذَرگان

آتَش در فرهنگ کُهنِ ایران نَمادِ پاکی، راستی و عشق است؛ چراکه آتش تنها ماده‌ای است که به درون خود آلودگی راه نمی‌دهد. آتش خودش می‌سوزد و به دیگران گرما  و نور می‌دهد. به همین دلیل است که در استعاره‌های زبان فارسی عشق اغلب به آتش تشبیه شده است.

در این روز، ایرانیانِ قدیم با روشن‌کردن آتَش، گِردهمایی و خواندن دُعاهایی برای سِپاسگزاری و طَلبِ بَرکت، این جَشن را برگزار می‌کردند. این رَسم به مَنظورِ پاسداشت اِنرژی و گرمای زِندگی بوده و نمادی از پیوند انسان با طبیعت است.

The Deity of Âzargân

In ancient Iranian beliefs, the Âzargân Festival was associated with a superior deity known as Âzar. This figure held a significant place in Zoroastrianism and ancient Iranian culture. As the guardian of fire, Âzar was one of the important deities in the Zoroastrian faith, revered as the protector of purity, light, and the life-giving essence of fire. In ancient Iranian and Zoroastrian traditions, Âzar was highly respected as the divine guardian of fire and symbolized sacred, untainted power on earth.

در داستان‌های کهن، ایزدِ آذَر به صورت موجودی نورانی و دِرَخشان از جِنسِ آتَش است و هاله‌ای از نور و حرارت اطراف او را پوشانده است. به جِز پاکی، ایزدِ آذَر پُشتیبانِ راستی، عدالت و حَقیقَت است و دُروغ را دَفع می‌کند. در باورهای کهن، آذَر به‌عنوان نگهبانِ انسان‌ها و حامی اهورامزدا، همیشه از اِنسان در برابر نیروهای تاریکی و شر محافظت می‌کند.

In ancient tales, Âzar is described as a shining and radiant figure made of fire, surrounded by an aura of light and heat. Besides purity, Âzar symbolizes truth, justice, and righteousness, dispelling lies and falsehoods. Similarly, Âzar was seen as a protector of humans and an ally of Ahurâ Mazdâ, always safeguarding humanity from the forces of darkness and evil.

مَراسمِ اَصلی در جَشنِ آذَرنگان

جَشنِ آذَرگان هَمیشه بین زَرتُشتیان برگزار می‌شود اما ایرانیانِ مُسلمان نیز این روز را گرامی‌ می‌دارند. زَردتُشت در دینِ زَردتُشتی امر کرده است که در روز آذَرگان همه به آتَشکده‌ها بروند و در آن نیایش کنند. آتَشکده‌ها همیشه در تاریخ ایران ساده بوده‌اند اما معماری ماهرانه داشته‌اند و بعضی از آن‌ها مانند آتَشکده‌ی بَهرام، آتَشکده‌ی آمل، و آتَشکده‌ی آذَرخش هنوز هم به عنوان جاذبه‌های تاریخی در ایران قابل بازدید هستند.

Main Rituals of the Âzargân Festival

The Âzargân Festival is still celebrated among Zoroastrians and is respected by Muslim Iranians. Zoroaster instructed in the Zoroastrian religion that on Âzargân Day, everyone should visit fire temples for prayer and worship. Fire temples, though simple in design, were built with skilled architecture and remain historical attractions in Iran. Some, like the Bahram Fire Temple, Âmol Fire Temple, and Âzarakhš Fire Temple, are still open for visits.

در جَشنَ آذَرگان مردم به آتَشکده می‌روند، آتَش روشن می‌کنند. خانواده‌ها و دوستان در کنار یکدیگر جمع می‌شوند و به آتش قربانی می‌دهند. این قربانی در دینِ زَردتُشت گل، اِسپَند، عود، صندل و چوب‌های خوشبو به آتَش است. در این جَشن موبَدان، از اَوستا (روحانیانِ زَرتُشتی)‌ نیایش می‌خوانند و همه با هم نیایش می‌کنند. در این روز معمولاً «آتَشِ نیایش» پَنجُمین نیایش از پَنج نیایشِ «خُرده اَوستا» خوانده می‌شود. بخشی از آتَش نیایش:

During the Âzargân Festival, people unite at fire temples to light fires and celebrate with their families and friends. They make offerings to the fire, which, according to Zoroastrian traditions, include flowers, Espand (wild rue), incense, sandalwood, and aromatic woods. Zoroastrian priests, known as Mobed, recite prayers from the Avestâ, the sacred texts of their faith, while everyone participates in the worship, creating a meaningful and communal atmosphere. On this day, the Âtaš Niyâyeš (Fire Prayer), the fifth prayer from the Xordeh Avestâ, is commonly recited:

«فُروزان باش در اين خانه، فُروزان باش در اين خانه تا ديرزمان، تا رَستاخيزِ بزرگ تا رَستاخيزِ بزرگ و نيك، بِده به ‌من اي آتَش آفريده اهورامزدا، رامشِ بسيار، روزيِ بسيار، پارسايي كامل، خوش‌زباني و دين‌آگاهي و پس از آن خِردي بُزرگ و پاينده و پس از آن دَليري مَردانه، اُستوار، هوشياري، وظيفه‌شناسي و بيداري و فرزندانِ بُرومند، زيرك، نگهبانِ كشور، انجمن‌آرا، باليده، نيك‌كردار، رهاننده از سختي‌ها و هوشيار كه پيشرفت دَهد خانه‌ی مرا، دهِ مَرا، شهرِ مَرا، كشورِ مَرا و سَرافرازي‌هاي ميهنِ مَرا».

“Remain luminous in this house, remain luminous in this house for a long time, until the great renewal, until the great and good renewal. Grant me, O Fire, created by Ahura Mazda, great comfort, abundant sustenance, complete piety, eloquence, and knowledge of the faith. And thereupon, great, enduring wisdom, trustworthy, manly courage, awareness, dutifulness, and alertness. Grant me, virtuous children who are intelligent, protectors of the land, leaders of gatherings, flourishing, righteous, liberators from hardships, and wise, who will bring progress to my household, my village, my city, my country, and the glory of my homeland.”

آن‌ها با طلبِ روشناییِ دَرونی و بیرونی، به استقبال فصل زمستان می‌روند. پَس از جَشن هر کسی بَخشی از آتش را به خانه می‌بَرد تا با آن آتَشَ تَقدیس‌شده در مَراسم آتَشِ خانه‌ی خود را روشن کند. در واقع، جَشن آذَرگان نشانه‌ی ارزش‌های پایدارِ فَرهنگِ ایرانی است که هَنوز هم در زِندگی مُدرنِ ایرانیان قابلِ اِحترام است.

Participants welcome the onset of winter in their quest for inner and outer illumination. Following the celebration, many attendees gather a piece of the sacred fire to take home, kindling their household hearths with this blessed flame. Iranians continue to honor the celebration of Âzargân as a representation of their culture’s enduring values in modern life.

امیدواریم با خواندنِ این مَتن تا حَدی با فرهنگ و سُنت‌های زیبای ایرانی آشنا شده باشید. یکی از اهدافِ مهم ما در فارسیموند آشنایی هر چه بیشتر شما با زبان فارسی و فرهنگ ایرانی است، بنابراین اگر پرسش یا پیشنهادی داشتید حَتما با معلمانِ فارسیِ ما در تَماس باشید.

We hope this text has given insight into the vibrant traditions of Iranian culture. At Farsimonde, one of our principal goals is to introduce you to the captivating Persian language and the rich customs of Iran. If you have any questions or suggestions, contact our passionate Persian teachers!